Toen ik 14 jaar was kwam mijn droom uit. Ik kreeg een eigen paard. Helaas begonnen gelijk in de winter al allerlei problemen. Op dat moment had ik verder weinig kennis, achteraf gezien niet slim natuurlijk. Winnetou, mijn ruin, stond dag en nacht in zijn stal, lekker op het stro en hij kon naar buiten kijken. Een uurtje per dag nam ik hem mee naar de bak om te rijden of naar buiten om te wandelen. Totdat hij steeds bozer leek te worden. Hij begon uit te halen naar andere paarden, hij werd boos als je de stal in kwam en wanneer je hem wilde opzadelen. Ik wist het ook niet meer.

Totdat ik via een stage bij Mireille Gehlen terecht kwam. Zij is werkzaam in haar bedrijf Humaan met Paarden. Ik leerde meer over het natuurlijk gedrag van paarden en ik leerde dat Winnetou naar buiten moest, ook al was het koud en nat in de winter. Hij werd gek in zijn stal waar hij geen beweging kreeg. We hebben ervoor gezorgd dat hij ook in de winter naar buiten kon, en wat een wereld van verschil was dat al!

Nadien begon ik als zaterdag hulp bij Mireille en ging ik steeds meer helpen bij het geven van lessen. Toen Mireille verhuisde naar haar eigen fantastische plekje in Bocholtz verhuisde ik Winnetou ook daarnaartoe. En wat dat voor verschil gaf! Hij stond daar 24/7 buiten in kudde verband met onbeperkt hooi. Hij heeft uiteraard tijd nodig gehad om te wennen, maar dit is gewoon hoe het zou moeten zijn. Hij werd een compleet ander paard. Ik was steeds vaker op stal te vinden en begon ook meer mee te draaien in de lessen. Uiteraard had ik daar een diploma voor nodig en heb ik in 2019 mijn Centred Riding level 1 gehaald.

Door Mireille ben ik ook terecht gekomen bij de Silverlinde. Ik wist namelijk altijd wel al dat ik iets met dieren wilde gaan doen, maar de opleiding diergeneeskunde op de uni stond me niet aan. Bij de Silverlinde vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Ik zag en leerde daar hoe belangrijk het was om naar het individu als geheel te kijken, om op zoek te gaan naar de oorzaak van een probleem. Hier heb ik niet alleen baat bij als natuurgeneeskundige maar ook als persoon. In de zomer van 2021 ben ik afgestudeerd aan de plusopleiding van de Silverlinde en ben ik begonnen met het opstarten van dit bedrijf. Ik hoop hiermee mijn holistische visie aan iedereen mee te kunnen geven en de wereld voor die dieren weer wat beter te maken.

Ik blijf mezelf verder ontwikkelen door naast mijn werk verschillende opleidingen en cursussen te blijven volgen.

Samengevat;

• Centred Riding level 2 instructrice
• Veterinair natuurgeneeskundig therapeut
• Instructeur in grondwerk, rechtrichten, vrijheidsdressuur etc.
• zadelmak maken/trainen
• etc.

Met Winnie ben ik gekomen tot waar ik nu ben. Die weg is niet altijd gemakkelijk geweest. We begonnen ons avontuur op een manege, waar hij in de zomer ’s nachts op stal stond en in de winter eigenlijk 24/7 op stal. Hij was toen 6 jaar oud. Ik ging wel elke dag naar hem toe om wat te doen maar dat was natuurlijk niet genoeg. We vlogen in de winter door de bak en wanneer je de stal inging om hem te pakken was hij ook niet altijd even aardig… Maar waarom? Ik had geen idee. Gelukkig kwam ik niet veel later bij Mireille terecht waar ik steeds meer leerde over gedrag en over wat er natuurlijk voor hen was en wat niet. Ik begon hem meer te begrijpen, wie zou niet op ontploffen staan als je de hele dag in een klein hokje stond zonder contact met andere paarden en vaak ook zonder voldoende eten. De oplossing voor in de winter: de winterwei. Nou ja wei… het was meer een grote modderpoel, maar voor Winnie zoveel beter dan in die stal staan. Toen Mireille haar eigen stal kocht hebben we Winnie daarnaartoe verhuisd. Het was wel even een grote omslag voor hem. Hij kwam daar in een gemengde kudde te staan, 24/7 buiten, en altijd beschikking tot ruwvoer. De eerste paar dagen waren erg wennen en hij vond niet gelijk aansluiting bij de andere paarden. Logisch. Hij stond regelmatig alleen, afgezonderd van de rest. Ook aan het eten heeft hij lang moeten wennen. Hij was van stal natuurlijk gewend dat er niet voortdurend hooi was. Hij at gelijk op wat er in de stal gegooid werd en daarna was het klaar. Maar opeens was er voortdurend hooi aanwezig. Nou, probeer maar eens aan je paard uit te leggen dat hij dus niet zo hoeft te schrokken, dat hij best een pauze mag nemen omdat het er daarna nog steeds wel hangt. Hij heeft zeker 3 jaar nodig gehad voordat hij tussendoor echt stopte met eten en een pauze nam…. Hij vond ook steeds wat meer aansluiting met een aantal paarden in de kudde. Maar hij had zijn momenten dat hij wat minder aardig was. Vooral als het op eten aankwam kon hij uitvallen naar de paarden die lager in rang stonden. Soms leek het zelfs alsof hij uit het niets andere paarden aanviel. Waar dit gedrag vandaan kwam wisten we niet.

In de winter was zijn gedrag erger dan in de zomer. Het leek wel alsof hij een winterdepressie had. Hij was chagrijniger, hij wilde niet meekomen, hij wilde niets doen. Als je met hem aan het werk ging was hij alleen maar nukkig en vond hij alles moeilijk. Alleen van eten werd hij iets blijer. Werken met Winnie was sowieso wel een dingetje… Hij vond het heel moeilijk om dingen te verwerken. Toen we pas begonnen hadden we maar 5 tot 10 minuten in een uur effectief les. De rest van de tijd had hij nodig als pauze en als verwerkingstijd. Wanneer je Winnie iets vroeg was zijn antwoord eigenlijk standaard nee. Hij vond alles moeilijk, zowel lichamelijk als mentaal. Dat ging na oefening wel steeds beter gelukkig maar lichamelijk bleven we een beetje hangen. Hij bouwde niet echt goed rugspieren op terwijl alles in principe goed was. Zijn zadel paste, zijn voeding klopte hij leek verder nergens last van te hebben. Totdat hij wel gevoelig werd op zijn rug. Daar zijn we naar de kliniek voor gegaan waar ze foto’s van zijn nek en rug hebben gemaakt, hij was toen een jaar of 10 oud. Bleek dat hij beginnende artrose in zijn nek had en ook in het gebied van de lendenen had hij verdikte facetgewrichten. Dit verklaarde waarom zijn achterbenen in de training niet meekwamen en waarom er geen spieropbouw meer plaatsvond. Hij is hiervoor behandeld met verschillende injecties en het leek de eerste paar weken/maanden beter te gaan. Helaas vielen we daarna weer redelijk terug in het oude patroon. Elke keer als er een osteopaat of fysiotherapeut kwam werd het weer even iets beter maar dat hield niet lang aan. Ik had geen idee meer wat ik kon doen. Maar ik merkte dat hij er ook mentaal aan leed. Ik wilde hem lichamelijk graag blijven trainen zodat zijn lijf goed bleef maar dat vond hij ontzettend moeilijk en dus ook helemaal niet meer leuk. (iets dat voor mij nog steeds leren is hoe hier precies mee om te gaan elke keer…)

Vorig jaar kwam ik bij Den Hoek terecht. Toen kwamen we erachter wat (waarschijnlijk) de oorzaak is geweest van de meeste klachten. Hij had Lyme. Het was zo mooi om te zien! Op het moment dat de arts uitsprak wat de oorzaak was liet Winnie alles los. Hij zuchtte en proestte en ontspande helemaal. Het bleek dat in dit geval de bacterie vooral gericht was geweest op het zenuwstelsel, dat verklaarde zijn vreemde gedrag en ook zijn beweging en enorm lange verwerkingstijd. Veel processen waaronder zenuwoverdracht werkten waarschijnlijk niet zoals het zou moeten. Eindelijk wisten we wat we konden gaan doen. We hebben een heel behandeltraject gevolgd en wat een verschil! Mentaal is hij enorm opgeknapt, hij is nu zeer regelmatig echt blij en komt zelfs naar je toe als je naar de paddock loopt. Iets dat hij voorheen absoluut niet deed. We zijn er natuurlijk nog lang niet, want van lyme kom je niet meer af. Het is een bacterie die blijft sluimeren in het lichaam, we proberen zijn weerstand nu goed op peil te houden zodat hij zo min mogelijk last heeft.

Het ‘probleem’ met de spieren op zijn rug is nog altijd niet helemaal opgelost. Hij blijft af en toe gevoelig, waarschijnlijk heeft hij ook een verkalking in de sacrolumbale overgang. Het feit dat hij zo veranderd is in zijn gedrag is voor ons al zo’n winst, we kunnen er weer met frisse moed tegenaan! Ik heb zo ontzettend veel van Winnie geleerd. Ik ben er een betere trainer door geworden, door het leren omgaan met zijn gedrag en zijn lichamelijke ongemakken. Het heeft me mentaal wel meerdere keren op de proef gesteld… Het was ook zeker niet makkelijk, je wilt toch graag wat met je paard doen, maar als je paard zich dan elke keer boos omdraait… Maar we leren en we gaan steeds beter! Ik hoop dat ik nog vele jaren van jou mag leren en mooie momenten mee mag maken Winnie!

Coco is begin 2019 op mijn pad gekomen. Ze kwam samen met een ander paard mee naar onze stal, maar de eigenaar was niet in staat om volledig voor haar te zorgen, lang verhaal. Ik werd haar bijrijder/verzorger, zodat de eigenaar er verder niet veel naar hoefde om te kijken. Helaas vertrok na een aantal maanden haar vriendje naar een andere stal en Coco ging niet mee. Ze zou verkocht worden. Maar ja, Coco, een paard van 25 jaar, veel lichamelijke problemen, kon niet meer bereden worden, wat komt daar van terecht? We vreesden allemaal dat ze bij de slager zou belanden. Ik kon niet anders dan haar overnemen. We zijn flink gaan trainen vanaf de grond, vooral met het rechtrichten. En wat verbeterde ze! Ze bloeide mentaal op, ze vond het fantastisch dat ze een doel had en dat eindelijk weer echt iets kon doen. Ook lichamelijk was een hele verbetering te zien, haar rug werd rechter, haar foute bespiering verdween en de goede spieren begonnen langzaam te komen. Ze kon ook goed opschieten met Winnetou en vond het heerlijk om uitgebreid gepoetst en verzorgd te worden door alle kinderen die op stal kwamen. Helaas heeft ze niet lang bij ons mogen blijven. In de winter van 2020 kreeg ze een heel dik been. Ze had vaker last van mok, een slechte weerstand, moeilijk tot niet genezende wondjes. We probeerden dit te verbeteren maar helaas niet snel genoeg. Er was via een wondje bij het been een bacterie in de bloedbaan terecht gekomen. We hebben 3 dagen geprobeerd alles goed schoon te maken, de zwelling te verminderen, antibiotica gegeven, maar het ging niet meer. De enige optie was nog naar de kliniek te rijden en zelfs dan was het niet zeker of ze het zou redden. Ze kon bijna niet meer op haar benen staan zonder pijnstilling, en helemaal alleen zo’n lange rit en dan alleen op een vreemde plek staan, na alles wat ze in haar leven al meegemaakt had. Nee, dat wilde ik haar niet meer aandoen. We hebben de moeilijke keuze moeten maken haar te laten inslapen. We hebben alle paarden uit de kudde er bijgehaald in de wei waar ze stond toen ze het spuitje kreeg. Iedereen heeft toen nog de kans gekregen om afscheid van haar te nemen. Dat was heel bijzonder. Ieder paard op zijn eigen manier, sommige paarden wilden helemaal niet bij haar in de buurt komen.

Atlantis is een KWPN ruin van nu 15 jaar. En sinds een aantal maanden mag ik mezelf trotse eigenaar van hem noemen. Dit was eigenlijk niet helemaal de bedoeling… Ik had natuurlijk al een paard om voor te zorgen, Winnetou. Atlantis heeft jaren lang samen met zijn vriendje Millow bij 2 mensen gewoond. Ze stonden daar lekker op de wei en maakten af en toe een ritje, kortom; een prima leventje daar. Helaas is een van de eigenaren afgelopen jaar gestorven. Hierdoor was de eigenaar genoodzaakt de paarden te verkopen. Toen stonden ze al een tijdje bij ons op stal. We wilden de 2 vriendjes niet uit elkaar halen en eigenlijk ook niet aan vreemde mensen verkopen. Het zijn beide paarden met een rugzak. Atlantis heeft al sinds dat hij 7 jaar is kissing spine en is met die reden uit de dressuursport gehaald. Gelukkig kon Millow overgenomen worden door zijn bijrijder en kon hij daardoor ook bij ons op stal blijven staan. Maar voor Atlantis hadden we nog niemand die geschikt was. Of ik hem niet wilde overnemen….? Ik was ‘blij’ dat ik nog máár 1 paard had, qua kosten. Maar ik kon hem ook niet met iemand anders mee laten gaan. Atlantis heeft me altijd wel aangesproken en als ik het had kunnen betalen had ik het ook meteen gedaan. Gelukkig heb ik 2 hele lieve, zorgzame bijrijders gevonden die mij helpen met de kosten en natuurlijk de verzorging van Atlantis waardoor we hem samen met Millow bij ons op stal kunnen houden.

Het nieuwste lid van de familie! Wij hebben Loki, een 4,5 jarige reu, geadopteerd vanuit Polen. Hij zat daar een half jaar in het asiel. Zijn achtergrond is niet zo bekend maar we weten wel dat hij, voordat hij in het asiel kwam, bijna 4 jaar aan een ketting heeft gelegen bij mensen in de achtertuin. In het asiel is hij gecastreerd voordat hij geadopteerd kon worden.

Loki is een enorm aanhankelijke hond. Hij houdt van mensen en nog veel meer van alle aandacht die mensen geven. Helaas kan hij minder goed met andere dieren… Dit wordt voor ons een flinke uitdaging! Het is namelijk de bedoeling dat Loki met mij mee naar stal kan elke dag, maar die honden, paarden en katten die daar rondlopen… Waarom hij deze reactie laat zien kan natuurlijk veel verschillende oorzaken hebben maar gelukkig wordt het gedrag steeds iets milder na 2 maanden in Nederland. Het is natuurlijk ook een hele cultuurshock voor zo’n hond.

Ik ben heel benieuwd hoe jij je hier verder gaat ontwikkelen Loki!